RÜYA PABUCU YARIM ÇIK DIŞARIYA OYNAYALIM

İçimdeki çocuğu arıyorum… Hani o duygularını hiç bir engel tanımadan ifade edebilen…

Zihnimin deriniklerinde bir öğleden sonra bu sözcüklerin oluşturduğu çocuk çığlıklarını duyuyorum. Mevsim ilkbahar, doğa yeniden uyanışa geçmiş, çiçekler açmış, kuşlar böcekler kendilerini dışarı atmışlar, güneş gülümserken ısıtıyor.

İçim çocukluğumun o coşku, sevinç dolu günlerinin duyguları ile doldu birden. Zaman sanki bu an ve her şey yeniden yaşanır gibi... Annemin sesi geliyor mutfaktan “Kızım seni çağırıyorlar.” Özgürüm o yıllarda, hayatın yükleri henüz yüklenmemiş, tüm duygularım dilimde, tüm sevgilerim yüreğimde… Her şeyi herkesi severken henüz...

Oynamak istiyorum, arkadaşlarımın yanında olmak istiyorum, doğaya karışmak istiyorum… Nedir tutan gidemiyorum… Ayaklarım yere yapışmış sanki ellerim kollarım dopdolu, yüreğim ağırlaşmış… Hepsini atmak istiyorum olmuyor… Bırakamıyorum… Tanrım neler oluyor… Neden?

Ter içinde gözlerimi açıyorum, rüyaymış hepsi… Of içimde büyük bir boşluk oluştu birden… Anladım ki içimdeki özgür çocuk yoktu ve bu onun boşluğuydu… Hayat denilen deneyimlerin içerisinde onu kaybetmiştim.

Şimdi kaybolan çocukluğumu arıyorum, hani o duygularını hiç bir engel tanımadan ifade edebilen, sevgisini dilinde ve yüreğinde yaşatan, coşkulu, mutlu, anda yaşayan o içimdeki çocuğu arıyorum. Biliyorum ki benim içimde kaybolan beni ancak ben bulabilirim…

Sevgiyle