ANNEM

Sevgili anneciğimin yüreği bizler için sonsuzluğa açılmış bir kapı gibiydi...

Bu sözcüğü her tekrarladığımda yüreğimdeki sevgi duygusu kabarır, tekrar etmek isterim hiç bıkmadan... Ben anneme hep böyle hitap ederim, kim bilir belki de zihnimin derinliklerinde onu kaybetmemek adına ve onun bana ait olduğunu her seferinde kendime hatırlatmak ve buna inanmak içindir.

Küçücük bir kızken sevgi yumağı içinde hissederdim kendimi, güven içinde, mutlu... Büyüme sancıları içinde geçen yıllarıma baktığımda fark ettim ki, o zamanki güven duygumu geçen zaman içinde nasıl kaybetmiştim, ona hayrandım, şimdilerde bakıyorum da ona ne kadar çok benzemekteyim... Onu acımasızca eleştirdiğim o yıllarımı hatırlıyorum da yıllar geçip gittiler ve ben bu gün tüm eleştirdiklerimle başbaşayım. Oysaki o kendi bildiğinin en iyisini bana aktarmaktaydı sevgiyle.

Sevgili anneciğimin yüreği bizler için sonsuzluğa açılmış bir kapı gibiydi. İçine gir, sarıl sarmalan... Onun gözlerine baktığımda koşulsuz sevginin ne anlama geldiğini çok daha iyi kavramaktayım, hiçbir beklentisi olmaksızın, her koşulda ve şartta ve hep aynı istekle…

Bu gün annem benim en iyi arkadaşım, onun varlığı benim yaşamıma anlam katıyor, zenginleştiriyor... Onunla olduğum her anı hayattan bana verilmiş bir armağan olarak algılamaktayım. Ben bir anne değilim ama sayesinde bu duyguyu içimde hissedebiliyorum. Ve kendisine; bana ve yaşamıma katığı güzellikler için teşekkür ediyorum, iyi ki varlar…

Sevgiyle kalın